Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Το κορίτσι.



Και πέρναγαν οι μέρες. Άλλες ανυπόφορες και άλλες υποφερτές δίχως όμως να τη κάνουν να ξεχάσει.. Άλλες πληκτικές και  άλλες τόσο  ζωντανές που την έκαναν να νιώθει τόσο  ευτυχισμένη   και  ξεχνιόταν μέσα στη ζεστασιά τους.

 Ο χρόνος όμως περνούσε, συνέχεια περνούσε και οι αγωνίες του σήμερα αντικαταστούσαν του χθες. Και τα βαρετά πρωινά του παρελθόντος της θύμιζαν τη χαρά  που περίμενε να της φέρει το αύριο. Kαι κάτι  πρωινά μουντά που χτύπαγαν υστερικά  σαν καμπανάκια στο μυαλό της έδειχνα  την αδράνειά εκείνων των ημερών   που τόσο μισούσε. Προσπαθούσε να ξεφύγει από όλα αυτά  τρέχοντας μέσα στο χρόνο λες και αν έτρεχε, θα εξαφανίζονταν όλα δια μαγείας...  
Αυτή η βιασύνη και η  ανυπομονήσια που την τριγύριζε.. Ανυπομονούσε τόσο να τελειώσει ό,τι άρχιζε  και λαχταρούσε να ξεκινήσει η ζωή της ,το αύριο.  
Καθώς έτρεχε το καλοκαίρι έκανε προσπάθειες να τη φτάσει  ένα πρωινό  ή ετσι ήθελε να πιστεύει.. 
 Ο ήλιος  την άγγιζε στο πρόσωπο με  τη ζέστη του  να τη καίει  τόσο γλυκά  που πίστευε ότι η θάλασσα την πλησίαζε και αγγίζε τα πόδια της. Ευχόταν  το άγγιγμα της θάλασσας  να απομάκρυνε  τα πάντα στο πέρασμά της αλλά δεν το έκανε.
Κάτω από  τα ρούχα της ένιωθε να κρύβεται  ένα μαγιό και ένα   κορίτσι που προσπαθούσε να βγεί έξω και να σταματήσει αυτό το ανούσιο τρέξιμο. Το κορίτσι κάτω από τα ρούχα της ήταν γνώριμο... Ήταν ένα κορίτσι που περνούσε όμορφα τότε , που δεν νοιαζόταν για τίποτα , που ζούσε, που αγαπούσε και δεν της άρεσε να τρέχει από καταστάσεις. Ήταν το κορίτσι που ήξερε πως μόνο αντιμετωπίζοντας τη ζωή σταματάς το τρέξιμο αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γιατί ήταν παγιδευμένη και φοβισμένη. Γιατί το τώρα  της φαινόταν περίεργο , δυστυχισμένο , σκοτεινό και πληκτικό. Για αυτό και εκείνη έτρεχε συνέχεια να ξεφύγει.. 
Δεν ξέρει τι να κάνει μου είπε μια μέρα. Δεν ξέρει γιατί νιώθει έτσι. Πιστεύει πως η  ευτυχία της παίζει κρυφτό  και της κρύβει το καλοκαίρι της. Η ευτυχία είναι επίσης πιο γρήγορη στο τρέξιμο  και  το να τη φτάσει της φαίνεται ακατόρθωτο. Όποιος τη φτάσει  να της την φέρει μου είπε , της ανήκει... την χρειάζεται.

  







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου