Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

O χειρότερος φίλος


Τον έπιασα να με κοιτάζει με την άκρη του ματιού του καθώς πέρασε από μπροστά μου. Δεν μίλησε ούτε και εγώ βέβαια. Περίμενα να μιλήσει πρώτος , να  με χαιρετήσει, να πει μια κουβέντα,να με φιλήσει, να με αγκαλιάσει, μου το χρώσταγε. Άκουσα το όνομά μου και μια φλόγα άναψε μέσα μου,  μικρή αλλά μπορούσε να σε κάψει. Αυτός ήταν. Τον χαιρέτησα με μια τρεμάμενη φωνή. Δεν με πλησίασε. Απομακρύνθηκε  παραβαίνοντας την υπόσχεσή του. Πήγα κοντά του τον αγκάλιασα, τον φίλησα αλλά η μυρωδιά του δεν ήταν ίδια. Το καλοκαίρι μύριζε γλυκά, σε ζάλιζε το άρωμα αυτό, όμως δεν μυρίζει έτσι πια. Άλλαξε η στάση του απέναντί μου, άλλαξε και η μυρωδιά του. Γιατί; Γιατί άλλαξε; Μου υποσχέθηκε ότι δεν θα χανόμασταν. Γιατί δεν κράτησε την καταραμένη υπόσχεση; Γιατί έπρεπε να με αφήσει έτσι; Δεν θα μάθω ποτέ. Δεν θα τον μάθω ποτέ. Ίσως τον δω κάπου τυχαία.Τότε που με γύρισε στο σπίτι. Τι αμήχανα που ήταν! Δεν είχα σταματήσει να μιλάω, ένιωθα τόσο αμήχανα που δεν σταμάταγα να κάνω σαρδάμ.Ίσως να κατάλαβε ότι ένιωθα αμήχανα.  Και αυτός μου έλεγε για την άλλη. Προσποιούμουν ότι δεν είχα πρόβλημα, είχα όμως.Αυτός σιγά μην είχε.  Φίλοι είμαστε γιατί να είχε πρόβλημα; Γιατί να ΕΊΧΑ πρόβλημα;  Οι φίλοι τα λένε όλα Χρύσα. Οι φίλοι είναι άνετοι μεταξύ τους. Οι φίλοι ανάβουν φωτιές. Οι φίλοι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου