Ο κύκλος της φύσης

Τέτοιες ηλιόλουστες μέρες δεν σου αφήνουν περιθώρια για περαιτέρω σκέψεις και αναλύσεις. Ούτε για τις πράξεις του χθες και τις ανησυχίες του αύριο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να  ευχαριστηθείς τη μέρα με ανθρώπους που αγαπάς και να αφήσεις τις κλάψες για αργότερα  ή ακόμα καλύτερα άσε τις κλάψες γενικά.

Τα ανθισμένα λουλούδια, οι φράουλες  και το γεγονός ότι σε λίγες μέρες θα αρχίσουν τα μακροβούτια  στις παραλίες   σε κάνουν να σκέφτεσαι αισιόδοξα.
 

Μάλλον αυτή η μιζέρια των προηγούμενων μηνών θα έχουν να κάνουν με τη εποχή και όχι με τον εαυτό μας και τα δήθεν προβλήματα (το ελπίζω). Οπότε άφησε τον χειμώνα και υποδέξου με το καλύτερο χαμόγελο σου  την άνοιξη  γιατί το αύριο είναι εκεί και σε περιμένει χωρίς  αποσκευές την απαισιοδοξία  και τη μιζέρια σου. Πάρε τις καλές αναμνήσεις  και τους ανθρώπους σου  και ξεκίνα με προορισμό το αύριο ή ίσως και ένα πάρκο.

Μπορεί ο χειμώνας να ήταν καταστροφικός και στο διάβα του να μην άφησε τίποτα από ότι  είχε δημιουργηθεί τη περασμένη άνοιξη, αλλά η άνοιξη πάντα επιστρέφει και   δεν σταματά να ανθίζει . Έτσι είναι η φύση και ένας χειμώνας δεν θα σταματήσει το κύκλο της. Έτσι και εσύ μάζεψε τα κομμάτια σου και άνθισε.

Γιατί κανένας δεν σταμάτησε να ζει από έναν χειμώνα.

Το κορίτσι.

Και πέρναγαν οι μέρες. Άλλες ανυπόφορες και άλλες υποφερτές δίχως όμως να τη κάνουν να ξεχάσει.. Άλλες πληκτικές και  άλλες τόσο  ζωντανές που την έκαναν να νιώθει τόσο  ευτυχισμένη   και  ξεχνιόταν μέσα στη ζεστασιά τους.

 Ο χρόνος όμως περνούσε, συνέχεια περνούσε και οι αγωνίες του σήμερα αντικαταστούσαν του χθες. Και τα βαρετά πρωινά του παρελθόντος της θύμιζαν τη χαρά  που περίμενε να της φέρει το αύριο. Kαι κάτι  πρωινά μουντά που χτύπαγαν υστερικά  σαν καμπανάκια στο μυαλό της έδειχνα  την αδράνειά εκείνων των ημερών   που τόσο μισούσε. Προσπαθούσε να ξεφύγει από όλα αυτά  τρέχοντας μέσα στο χρόνο λες και αν έτρεχε, θα εξαφανίζονταν όλα δια μαγείας...  

Αυτή η βιασύνη και η  ανυπομονήσια που την τριγύριζε.. Ανυπομονούσε τόσο να τελειώσει ό,τι άρχιζε  και λαχταρούσε να ξεκινήσει η ζωή της ,το αύριο.  

Καθώς έτρεχε το καλοκαίρι έκανε προσπάθειες να τη φτάσει  ένα πρωινό  ή ετσι ήθελε να πιστεύει.. 

 Ο ήλιος  την άγγιζε στο πρόσωπο με  τη ζέστη του  να τη καίει  τόσο γλυκά  που πίστευε ότι η θάλασσα την πλησίαζε και αγγίζε τα πόδια της. Ευχόταν  το άγγιγμα της θάλασσας  να απομάκρυνε  τα πάντα στο πέρασμά της αλλά δεν το έκανε.

Κάτω από  τα ρούχα της ένιωθε να κρύβεται  ένα μαγιό και ένα   κορίτσι που προσπαθούσε να βγεί έξω και να σταματήσει αυτό το ανούσιο τρέξιμο. Το κορίτσι κάτω από τα ρούχα της ήταν γνώριμο... Ήταν ένα κορίτσι που περνούσε όμορφα τότε , που δεν νοιαζόταν για τίποτα , που ζούσε, που αγαπούσε και δεν της άρεσε να τρέχει από καταστάσεις. Ήταν το κορίτσι που ήξερε πως μόνο αντιμετωπίζοντας τη ζωή σταματάς το τρέξιμο αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γιατί ήταν παγιδευμένη και φοβισμένη. Γιατί το τώρα  της φαινόταν περίεργο , δυστυχισμένο , σκοτεινό και πληκτικό. Για αυτό και εκείνη έτρεχε συνέχεια να ξεφύγει.. 

Δεν ξέρει τι να κάνει μου είπε μια μέρα. Δεν ξέρει γιατί νιώθει έτσι. Πιστεύει πως η  ευτυχία της παίζει κρυφτό  και της κρύβει το καλοκαίρι της. Η ευτυχία είναι επίσης πιο γρήγορη στο τρέξιμο  και  το να τη φτάσει της φαίνεται ακατόρθωτο. Όποιος τη φτάσει  να της την φέρει μου είπε , της ανήκει... την χρειάζεται.

  

O χειρότερος φίλος

Τον έπιασα να με κοιτάζει με την άκρη του ματιού του καθώς πέρασε από μπροστά μου. Δεν μίλησε ούτε και εγώ βέβαια. Περίμενα να μιλήσει πρώτος , να  με χαιρετήσει, να πει μια κουβέντα,να με φιλήσει, να με αγκαλιάσει, μου το χρώσταγε. Άκουσα το όνομά μου και μια φλόγα άναψε μέσα μου,  μικρή αλλά μπορούσε να σε κάψει. Αυτός ήταν. Τον χαιρέτησα με μια τρεμάμενη φωνή. Δεν με πλησίασε. Απομακρύνθηκε  παραβαίνοντας την υπόσχεσή του. Πήγα κοντά του τον αγκάλιασα, τον φίλησα αλλά η μυρωδιά του δεν ήταν ίδια. Το καλοκαίρι μύριζε γλυκά, σε ζάλιζε το άρωμα αυτό, όμως δεν μυρίζει έτσι πια. Άλλαξε η στάση του απέναντί μου, άλλαξε και η μυρωδιά του. Γιατί; Γιατί άλλαξε; Μου υποσχέθηκε ότι δεν θα χανόμασταν. Γιατί δεν κράτησε την καταραμένη υπόσχεση; Γιατί έπρεπε να με αφήσει έτσι; Δεν θα μάθω ποτέ. Δεν θα τον μάθω ποτέ. Ίσως τον δω κάπου τυχαία.Τότε που με γύρισε στο σπίτι. Τι αμήχανα που ήταν! Δεν είχα σταματήσει να μιλάω, ένιωθα τόσο αμήχανα που δεν σταμάταγα να κάνω σαρδάμ.Ίσως να κατάλαβε ότι ένιωθα αμήχανα.  Και αυτός μου έλεγε για την άλλη. Προσποιούμουν ότι δεν είχα πρόβλημα, είχα όμως.Αυτός σιγά μην είχε.  Φίλοι είμαστε γιατί να είχε πρόβλημα; Γιατί να ΕΊΧΑ πρόβλημα;  Οι φίλοι τα λένε όλα Χρύσα. Οι φίλοι είναι άνετοι μεταξύ τους. Οι φίλοι ανάβουν φωτιές. Οι φίλοι...

I bask in the light and I take off the mask!

Οι μέρες πάνε και έρχονται και εσύ είσαι με την μάσκα σου αγκαλιά. Σε βολεύει να τη έχεις. Δεν έχεις ιδέα.. Δεν έχεις συνειδητοποιήσει οτι δεν είναι το νούμερό σου. Δεν σου πηγαίνει, δεν σου ταιριάζει. Δεν είναι ο εαυτός σου αυτός που παρουσιάζει. 

Ανοίγεις το στόμα σου, μιλάς και τι λες; Ακούς αυτά που λες; Τα υποστηρίζεις; Αμφιβάλλω... Επηρεασμένος όλη σου τη ζωή από το καθένα.. 

Κοίταξε τον  καθρέφτη.. Ναι. Κάν'το! Δες τι αντικατοπτρίζει... ένα όμορφο πρόσωπο γεμάτο προβληματισμούς, αγάπη, λύπη, προσδοκίες. Γεννημένο για να κάνει αυτό που θέλει δίχως να σκέφτεται τις συνέπειες, τον κόσμο. Γεννημένο για να ζει. Ανεξάρτητος από τη μάζα. Ναι αυτός είσαι εσύ κάτω από το προσωπείο σου. 

Πάψε να συγκρίνεις καταστάσεις και πρόσωπα. Είσαι αυτό που είσαι και στο χέρι σου είναι να βελτιωθείς. Το προσωπείο που φοράς δεν σε βοηθάει. Βγάλ'το, κάψ'το! Μαζί με αυτό ''κάψε'' και τα ταμπού σου μικροαστέ μου.. Αγάπα τον εαυτό σου. Αυτό που είσαι σε κάνει ξεχωριστό από τους υπόλοιπους, δεν το καταλαβαίνεις; Σταμάτα λοιπόν να προσπαθείς να ταυτιστείς με την μάζα, να της μοιάσεις γιατί κάποιοι εκεί έξω σε αγαπούν και σε νοιάζονται γι' αυτό που είσαι... γι' αυτό που κρύβεις και δεν αφήνεις να βγει στην επιφάνεια..
Άφησέ το. Μην διστάζεις.Κάντο πριν η μάσκα γίνει ένα με σένα.

Ένας κόσμος εκεί έξω σε περιμένει...κατέπληξε τον!

Σκέψεις vs Χρύσα.

Ποτέ δεν ξέρω τι έχω. Έρχομαι συχνά  στο ''χείλος του γκρεμού''(όπως έχω ονομάσει) συναισθηματικά και μου φταίνε όλα.Τότε είναι που αναζητώ απαντήσεις και αναγνώριση σε βιβλία και σε κείμενα αγνώστων.

Ο λόγος που φτάνω στο ''χείλος'' ; Λίγο η εφηβεία, λίγο το ότι η κρίση μου δεν έχει αναπτυχθεί, λίγο η ,σε μανιακό επίπεδο, περιέργειά μου για όλα που μόλις πέφτει το σκοτάδι ή καλύτερα μόλις μένω μόνη μου, οι σκέψεις μου με σπρώχνουν στο ''χείλος'',στο ολοκληρωτικό χάος. Ίσως να υπερβάλλω αλλά το overthinking αφήνει ανθρώπους στο χείλος του γκρεμού (π.χ εμένα). Τους καταστρέφει.

Θα καταφέρει ο εγκέφαλος μου να αντέξει όλες αυτές τις σκέψεις; (σκέψεις vs Χρύσα) Μια ερώτηση που δεν θα απαντηθεί πότε.Όπως είπα και παραπάνω όταν μένω μόνη μου οι σκέψεις εισχωρούν πιο εύκολα. Είμαι πιο ευάλωτη (ειρωνεία.), υπερβολική. Σκέφτομαι τα πράγματα τελείως διαφορετικά από ότι θα το σκεφτώ την άλλη μέρα. Συνεπώς η απάντηση είναι ανάλογη με την ψυχολογική μου κατάσταση.

Πολλές φόρες η πτώση πραγματοποιείται και τότε είναι που όλα αλλάζουν. Από την ''ζέστη'' βρίσκομαι (σε κλάσμα δευτερολέπτου) στο ''κρύο''. Δύο τρεις φίλοι μου λένε πως είμαι  κυκλοθυμική και κατά την ''πτώση'' από το γκρεμό συνειδητοποιώ πως έχουν απόλυτο δίκιο! Και θυμώνω με τον εαυτό μου. Θυμώνω με την αστάθεια που με περιτριγυρίζει. Κάθε στόχος μου, από έναν μηδαμινό διαγωνισμό μέχρι και την αλλαγή στην συμπεριφορά μου, μένει  ανεπίτευκτος. Τα παρατάω πάντα στο τέλος (με λίγες εξαιρέσεις) ... Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να είναι μπερδεμένος. Δεν έχω ανακαλύψει την αιτία. Πριν λίγους μήνες πίστευα πως η αιτία  ήταν ότι δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ αλλά δεν είναι αυτό. Το ξέρω.Ίσως να μην έχει σημασία όλο αυτό. Με καταθλίβει.

Εν τέλει δεν πρέπει να μένουμε σιωπηλοί, εγώ τουλάχιστον. Οι σκέψεις με περικυκλώνουν και δυστυχώς δεν είμαι πότε έτοιμη να τις αντιμετωπίσω, είναι πιο δυνατές. Είμαι εύκολος στόχος. Με σκοτώνουν, όχι άμεσα αλλά σταδιακά.. το κάνουν. Χρύσα και ευχάριστα συναισθήματα vs Σκέψεις και θλίψη. Μια αναμέτρηση μεταξύ δύο διαφορετικών  αντιπάλων  με άνισες δυνάμεις. Το τέλος αβέβαιο. Ο νικητής άγνωστος.

Δεν φταίω εγώ. Διάολε ,χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος και οι σκέψεις.

Καληνύχτα κοπέλα καραμέλα, σε χαιρετώ.